|
امنیت در شبکه‌های بی‌سیم
بخش سوم : عناصر فعال و سطح پوشش
WLAN
عناصر فعال شبکه‌های محلی بی‌سیم
در شبکه‌های محلی بی‌سیم معمولاً دو نوع عنصر فعال
وجود دارد :
-
ایستگاه بی سیم
ایستگاه یا مخدوم بی‌سیم به طور معمول یک کامپیوتر کیفی یا
یک ایستگاه کاری ثابت است که توسط یک کارت شبکه‌ی بی‌سیم به
شبکه‌ی محلی متصل می‌شود. این ایستگاه می‌تواند از سوی دیگر یک
کامپیوتر جیبی یا حتی یک پویش گر بارکد نیز باشد. در برخی از
کاربردها برای این‌که استفاده از سیم در پایانه‌های رایانه‌یی
برای طراح و مجری دردسر‌ساز است، برای این پایانه‌ها که
معمولاً در داخل کیوسک‌هایی به‌همین منظور تعبیه می‌شود، از
امکان اتصال بی‌سیم به شبکه‌ی محلی استفاده می‌کنند. در حال
حاضر اکثر کامپیوترهای کیفی موجود در بازار به این امکان به‌صورت سرخود مجهز هستند و نیازی به اضافه‌کردن یک کارت شبکه‌ی
بی‌سیم نیست.
کارت‌های شبکه‌ی بی‌سیم عموماً برای استفاده در چاک‌های
PCMCIA
است. در صورت نیاز به استفاده از این کارت‌ها
برای کامپیوترهای رومیزی و شخصی، با استفاده از رابطی این کارت‌ها را بر روی چاک‌های گسترش
PCI
نصب می‌کنند.
-
نقطه ی دسترسی
نقاط دسترسی در شبکه‌های بی‌سیم، همان‌گونه که در قسمت‌های پیش
نیز در مورد آن صحبت شد، سخت افزارهای فعالی هستند که عملاً
نقش سوییچ در شبکه‌های بی‌سیم را بازی‌کرده، امکان اتصال به
شبکه های سیمی را نیز دارند. در عمل ساختار بستر اصلی شبکه
عموماً سیمی است و توسط این نقاط دسترسی،
مخدوم‌ها و ایستگاه‌های بی‌سیم به شبکه‌ی سیمی اصلی متصل می‌گردد.
برد و سطح پوشش
شعاع پوشش شبکه‌ی بی‌سیم بر اساس استاندارد
802.11
به فاکتورهای بسیاری بسته‌گی دارد که برخی از آن‌ها به شرح زیر
هستند :
-
پهنای باند مورد استفاده
-
منابع امواج ارسالی و محل قرارگیری فرستنده‌ها و گیرنده‌ها
-
مشخصات فضای قرارگیری و نصب تجهیزات شبکه‌ی بی‌سیم
-
قدرت امواج
-
نوع و مدل آنتن
شعاع پوشش از نظر تئوری بین ۲۹متر (برای فضاهای بسته‌ی
داخلی) و ۴۸۵متر (برای فضاهای باز) در استاندارد
802.11b
متغیر است. با این‌وجود این مقادیر،
مقادیری متوسط هستند و در حال حاضر با توجه به گیرنده‌ها و
فرستنده‌های نسبتاً قدرت‌مندی که مورد استفاده قرار می‌گیرند،
امکان استفاده از این پروتکل و گیرنده‌ها و فرستنده‌های آن، تا
چند کیلومتر هم وجود دارد که نمونه‌های عملی آن فراوان‌اند.
با این وجود شعاع کلی‌یی که برای استفاده از این پروتکل (802.11b)
ذکر می‌شود چیزی میان ۵۰ تا ۱۰۰متر است. این شعاع عمل‌کرد
مقداری‌ست
که برای محل‌های بسته و ساختمان‌های چند طبقه نیز معتبر بوده و
می‌تواند مورد استناد قرار گیرد.
شکل زیر مقایسه‌یی
میان بردهای نمونه در کاربردهای مختلف شبکه‌های بی‌سیم مبتنی
بر پروتکل
802.11b
را نشان می‌دهد :
یکی از عمل‌کردهای نقاط دسترسی به عنوان سوییچ‌های بی‌سیم،
عمل اتصال میان حوزه‌های بی‌سیم است. به‌عبارت دیگر با استفاده
از چند سوییچ بی‌سیم می‌توان عمل‌کردی مشابه
Bridge
برای شبکه‌های بی‌سیم را به‌دست آورد.
اتصال میان نقاط دسترسی می‌تواند به صورت نقطه‌به‌نقطه،
برای ایجاد اتصال میان دو زیرشبکه به یکدیگر، یا به صورت نقطه‌یی به چند نقطه یا بالعکس برای ایجاد اتصال میان زیرشبکه‌های
مختلف به یکدیگر به‌صورت همزمان صورت گیرد.
نقاط دسترسی‌یی که به عنوان پل ارتباطی میان شبکه‌های محلی
با یکدیگر استفاده می‌شوند از قدرت بالاتری برای ارسال داده
استفاده می‌کنند و این به‌معنای شعاع پوشش بالاتر است. این سخت‌افزارها معمولاً برای ایجاد اتصال میان نقاط و ساختمان‌هایی به‌کار می‌روند که فاصله‌ی آن‌ها از یکدیگر بین ۱ تا ۵ کیلومتر
است. البته باید توجه داشت که این فاصله، فاصله‌یی
متوسط بر اساس پروتکل
802.11b
است. برای پروتکل‌های دیگری چون
802.11a
می‌توان فواصل بیشتری را نیز به‌دست آورد.
شکل زیر نمونه‌یی از ارتباط نقطه به نقطه با استفاده از
نقاط دسترسی مناسب را نشان می‌دهد :
از دیگر استفاده‌های نقاط دسترسی با برد بالا می‌توان به
امکان توسعه‌ی شعاع پوشش شبکه های بی‌سیم اشاره کرد. به عبارت
دیگر برای بالابردن سطح تحت پوشش یک شبکه‌ی بی‌سیم، می‌توان از
چند نقطه‌ی دسترسی بی‌سیم به‌صورت همزمان و پشت به پشت یکدیگر
استفاده کرد. به عنوان نمونه در مثال بالا می‌توان با استفاده
از یک فرستنده‌ی دیگر در بالای هریک از ساختمان‌ها، سطح پوشش
شبکه را تا ساختمان‌های دیگر گسترش داد.
در قسمت بعد به مزایای معمول استفاده از شبکه‌های محلی بی‌سیم و ذکر مقدماتی در مورد روش‌های امن سازی این شبکه‌ها می‌پردازیم.
|
