بعضی از برنامه های ضد ویروس برای شناسایی ویروس های جدیدی
که هنوز فایل امضای آنها ارائه نشده از روش های جستجوی
ابتکاری استفاده می کنند. به این ترتیب داده های مشکوک در
فایل های موجود در سیستم و یا فعالیت های مشکوک مشابه
رفتار ویروس ها (حتی در صورتی که تعریف ویروسی منطبق با
آنچه که در فایل مشکوک یافت شده موجود نباشد) علامت گذاری
می شوند. اگر ضد ویروس فعالیت مشکوکی را مشاهده نماید،
برنامه ای که فعالیت مشکوک انجام داده را قرنطینه نموده و
به کاربر در مورد آن اعلام خطر می کند (به عنوان مثال
اعلام می شود که برنامه مشکوک مایل به تغییر
Windows
Registry
می باشد). دقت این روش پایین است و در بسیاری از مواقع در
شناخت فایل های مشکوک به ویروس اشتباهاتی رخ می دهد.
در چنین مواقعی فایل قرنطینه شده برای شرکت های سازنده ضد
ویروس ها ارسال می شود که پس از تحقیق و آزمایش آن، در
صورتی که واقعا فایل آلوده به ویروس باشد نام، امضاء و
مشخصات آن مشخص شده و پادزهر آن ارائه می گردد. در این
صورت کد مشکوک تبدیل به یک ویروس شناخته شده می شود.
قابلیت های نرم افزار های ضدویروس
سطح محافظت نرم افزار بسته به جدید و بروز بودن آن متغیر
است. محصولات جدیدتر قابلیت های مانند بروز رسانی
خودکار، اسکن های زمان بندی شده، محافظت از سیستم به صورت
ماندگار در حافظه و همچنین امکان یکپارچه شدن با برنامه
های کاربردی اینترنتی مانند برنامه های
e-mail
و مرورگرهای وب را دارند. نسخه های قدیمی تر نرم افزارهای
ضدویروس تنها یک اسکنر بودند که باید به صورت دستی راه
اندازی می شدند. همه نرم افزار های ضدویروس در صورتی که به
صورت منظم به روز رسانی شده و عملیات اسکن بر روی دیسک های
سخت، تجهیزات قابل انتقال (مانند فلاپی و
Zip disk)
انجام شود می توانند دستگاه کامپیوتر را در برابر ویروس ها
مقاوم کنند. در واقع نقطه برتری محصولات جدید ضد ویروس در
قابلیت های آنها برای محافظت از سیستم در مواقعی است که
کاربر دانش و یا دقت لازم برای به کارگیری آن را ندارد.
حداقل توقعی که از یک برنامه ضد ویروس خوب می توان داشت
این است که در برابر ویروس های
boot-sector،
ماکرو، اسب های تروا و فایل های اجرایی آلوده به ویروس و
کرم اقدامات محافظتی لازم را به عمل آورد. از محصولات
جدیدتر می توان انتظار محافظت در برابر صفحات وب، اسکریپت
ها، کنترل های
ActiveX
و اپلت های جاوای خطرناک، همچنین کرم های
e-mail
را داشت.